Historia sięga czasów pogańskich, kiedy to na wzgórzu, gdzie obecnie stoi
kościół w Czeladzi, istniało miejsce, gdzie składano ofiary i palono ciała
zmarłych. Po przybyciu biskupa Rachelina w XI wieku, planowano postawić na tym
miejscu kaplicę, w której umieszczono mały złoty ołtarzyk 1.
Jednak w 1038 roku, gdy zbliżały się wojska Brzetysława Czeskiego i bandy
pogańskie nazywane narocznikami, mały złoty ołtarzyk został wyniesiony i ukryty
w szczelinie na zboczu wzgórza. Niedługo później, kapliczka została podpalona
przez żołnierzy Brzetysława, a na jej miejscu powstało ponownie miejsce kultu,
które zostało przejęte przez pogańskich naroczników. Brzetysław dowiedział się
o złotym ołtarzyku i zlecił swoim ludziom, aby go odnaleźli za wszelką cenę.
Jednak mimo intensywnych poszukiwań, ołtarzyk nie został znaleziony2.
Po upadku pogańskiego powstania, kiedy to na stolicy biskupiej zasiadł
Stanisław Szczepanowski, na wzgórzu wciąż składano ofiary pogańskie w ukryciu.
Kiedy biskup Szczepanowski dowiedział się o tym podczas swojej podróży po
diecezji, odwiedził wzgórze w Czeladzi, gdzie usłyszał historię o dawnej
kapliczce i złotym ołtarzyku. Postanowił wznieść tam nową kaplicę, ale
niestety, mimo wszelkich starań, nie udało się odnaleźć zaginionego ołtarzyka.
Mówi się, że wraz z innymi kosztownościami leży on do dziś w ukrytej pieczarze,
głęboko w skale wzgórza kościelnego. W każdym razie nowa kaplica stała się
początkiem kościoła i parafii czeladzkiej.
